คือเราเช่าหออยู่คนเดียวค่ะ สภาพแวดล้อมของหอภายนอก ภายในค่อนข้างโอเคเลยทีเดียวเมื่อเทียบกับหออื่นๆบริเวณใกล้ๆ อยู่แรกๆรู้สึกโอเคมากแต่ก็โอเคได้ไม่นาน อยู่สักพักเราก็เริ่มรับรู้ว่าตัวหอมันไม่ได้เก็บเสียงได้ดีเท่าไหร่ คนคุยกันหรือคุยมือถือเสียงดัง ทำกับข้าว กินข้าววางจาน วางช้อนแรงๆก็จะได้ยินแล้วหรือแม้แต่ปิดประตูห้องน้ำแรงก็สะเทืิอนถึงกันได้แล้ว ซึ่งข้างห้องเราเป็นผู้ชายอายุกลางๆคน เริ่มแรกเลยคือเขาชอบคุยมือถือตอนดึกเสียงดัง แบบ 4ทุ่ม 5ทุ่มกว่าคุยหัวเราะดังๆเสียงมันก็จะแทรกเข้ามา เพราะประตูห้องมันติดๆกันแล้วก็ชอบพาเพื่อนมาตี้ที่ห้องบ่อย คุยกันเสียงดัง บางทีก็ชอบเปิดห้องนั่งคุยกัน ในกฎของหอมีข้อที่บอกว่าห้ามทำเสียงดังรบกวนคนอื่นอยู่ เราเลยตัดสินใจแจ้งคนดูแลหอไป แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยยังเป็นแบบเดิมเราไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยแจ้งเจ้าของหอบ่อยๆ ในรอบที่เรารู้สึกไม่โอเคซึ่งมันก็เหมือนเดิมและเราพึ่งมารู้ว่าคนดูแลกับข้างห้องน่าจะสนิทกัน เราก็เลยถึงบางอ้อว่า อ๋ออ น่าจะเพราะแบบนี้ถึงได้ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย และพอเราแจ้งไปบ่อยคนดูแลหอก็เริ่มจะไม่สนใจและข้างห้องก็คงจะเริ่มจะแผลงฤทธิ์เยอะขึ้น
เราพยายามอดทนที่จะไม่ทำประชดประชันกลับคืน แต่มันเครียดมากเพราะเราเป็นคนค่อนข้างไม่ค่อยสุงสิงกับใครและเราแทบจะไม่ทำเสียงดังรบกวนห้องอื่นเลย พยายามใช้คติว่าไม่ชอบอะไรอย่าทำแบบนั้น จะคุยมือถือหรือเปิดเพลง ดูหนังเราใส่หูฟังตลอด ไม่กล้าเปิดเสียงดังเลย จนรู้สึกเหนื่อยแบบทั้งที่เราเกรงใจคนอื่น ทำไมเขาถึงไม่รู้จักเกรงใจเราหรือห้องอื่นๆบ้าง บางครั้งอดไม่ไหวเราก็มีกระแทกกลับนะ คือเราแค่อยากอยู่แบบสงบๆพอมันสงบไม่ได้มันทำให้เรารู้สึกเครียดมาก
แล้วก่อนหน้านี้เขาเสียงดังจริงแต่ก็ยังเป็นช่วงๆ ยังพอมีช่วงให้เราสงบจิตสงบใจได้บ้าง จนเราเองเริ่มที่จะชินได้บ้างแล้วแบบพยายามไม่ถือสาได้แล้ว แต่หลังจากที่เขาพาแฟนหนุ่มย้ายมาอยู่ด้วยคือหนักกว่าเดิมอีก
เวลาทำกับข้าวหรืออื่นๆก็จะกระแทกแรงและเปิดประตูห้องไว้แทบทุกวัน ปิด-เปิดประตูห้องน้ำแบบแรงมากตอนดึกๆ แล้วเราเป็นคนหลับยากพอจะหลับๆได้แล้ว เขาเข้าห้องน้ำตอนดึกแล้วกระแทกประตูดัง เสียงประตูมันปึง ปังมันก็ทำให้เราสะดุ้งตื่นและนอนต่อไม่ได้ เราเป็นคนที่ตื่นตัวไวพอมีเสียงอะไรหน่อยก็รู้สึกตัวแล้ว พวกเขาพากันทำแบบนี้อยู่พักนึงจนเราหงุดหงิดกว่าเดิมและเราเกลียดพฤติกรรมของเขามาก มันทำให้เรากลายเป็นคนระแวงเสียงไปเลย เราไม่ชอบความรู้สึกตอนนอนแล้วต้องตื่นมากลางคันแบบหงุดหงิดแบบนั้น เราระแวงจนทำให้เสียสมดุลการนอน นอนหลับๆตื่นๆเพิ่มขึ้นไปอีก ใส่ที่อุดหูก็แล้ว เปิดเพลงใส่หูฟังนอนจนเจ็บแก้วหูตัวเองก็แล้ว เล่าให้ใครฟัง ก็เหมือนไม่มีใครเข้าใจเรื่องระแวงเสียงเลย มันเหมือนเราแพนิคเสียงดังที่จะเกิดขึ้นแล้วทำให้เรากังวลเวลาจะนอนจนนอนหลับได้ไม่สนิท เราเพลียมาก บางทีก็พากันตำอะไรก็อกแก๊กๆกันตอนดึกหรือตอนเช้ามืด เขาคุยกัยเสียงดังอยู่แล้วพอยิ่งเปิดห้องเสียงมันก็ยิ่งดัง แถมเพิ่มกล่ินกับข้าวมาในห้องเราอีก อย่างเช่นนั่งกินปิ้งย่างกันในห้อง ทอดปลาเอยอะไรเอย ทำไมเขาไม่คิดถึงคนอื่นบ้าง วันอาทิตย์ก็ไม่เว้น ยิ่งวันอาทิตย์เป็นวันที่โคตรไม่อยากให้ใครรบกวนเลย เจอแบบนี้เกือบทุกวันทำเรากลายเป็นคนหงุดหงิดง่ายขึ้นมากๆ เครียดกับงานอยากพักผ่อน ในพื้นที่ส่วนตัวสงบๆก็รู้สึกไม่มีความสงบเลย
ก่อนหน้านี้เรามีบ่นว่าถึงพวกเขากับตัวเองและคนอื่นในห้องเราเหมือนกันและก็คาดว่าเขาคงได้ยิน เพราะเราก็อยากให้ได้ยินบ้างเหมือนกัน แต่เราจะไม่ทำอะไรเสียงดังกลับคืน จนแบบมันทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เราทั้งรู้สึก รำคาญ โมโห อคติ อยากเอาชนะและอยากทำให้เขารู้สึกแบบที่เรารู้สึกบ้าง
เราเริ่มเลียนแบบพฤติกรรมของเขาทั้งสองคนแบบทำมาทำกลับไม่โกง ดังมาดังกลับ เราหมกหมุ่นอยู่กลับการแก้แค้นคืนมาก ซึ่งแน่นอนมันก็ยิ่งทำให้เรากับพวกเขาบาดหมางกันเยอะขึ้น แต่คือเราทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ทำไมเราต้องยอมให้คนแบบนี้ได้ทำพฤติกรรมแบบนี้ตามใจชอบแบบนี้ด้วย ถึงบางครั้งเขาคงไม่ได้ทำเพื่อประชดประชันเรา เขาคงใช้ชีวิตกันมาแบบนี้เป็นเรื่องปกติทั้วไป แต่เพราะความไม่คิดของเขานั้นแหละที่เดือดร้อนมาถึงเรา เราเก็บไว้เยอะมากพอถึงเวลาปะทุเราอยากตอบโต้กลับและทำให้เขารำคาญเราแบบสุดๆไปเลย แต่แน่นอนเราคงไม่ได้ตบมือข้างเดียวหรอก พวกเขาก็ทำพฤคิกรรมพวกนี้หนักขึ้่นเพื่อประชดเรากลับคืนเหมือนกัน วนไปแบบไม่จบไม่สิ้น ยอมรับว่าตอนนี้เราทั้งอคติและเกลียดขี้หน้าพวกเขาสุดๆเลย ถามว่าการที่เราตัดสินใจตอบโต้กลับมันทำให้อะไรแย่ลงไหมและเสี่ยงต่อการทะเลาะวิวาทกันไหม เรารู้ว่ามันจะเสี่ยงและแย่ลงแน่นอน แต่เราแค่อยากแสดงจุดยืนและปกป้องตัวเอง เราคงจนตรอกที่จะอยู่กับคนพวกนี้แล้วจริงๆแต่เราก็ไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองแพ้เลยด้วย รู้ตัวเลยว่าตอนนี้กลายเป็นคนหมกหมุ่นและมันแย่มาก แถมยังรู้สึกผิดกับห้องอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องด้วยเลย
เอาจริงๆมันจะดีกว่านี้ถ้าเจ้าของหอรู้จักจัดการปัญหาให้เด็ดขาดแบบกฎที่เขียนไว้หน้าประตูหอ และถ้าเราเป็นคนประเภทที่อยู่ได้ง่ายๆ อะไรยังไงก็อยู่ได้ ไม่แคร์โลก จะว่าเราเยอะก็อาจจะเยอะนะกับการอยู่หอเรทนี้ เพราะเท่าที่สังเกตุการณ์ดูก็ไม่ได้มีแค่ห้องนี้หรอก ห้องอื่นชั้นอื่นก็มีแบบนี้เหมือนกัน แน่นอนเรารู้ว่าการแก้ปัญหาคือการย้ายหอออกอย่างเดียว แต่พอมานั่งคิดแล้วก็ยิ่งเจ็บใจ ทั้งๆที่เราปฏิบัติตามกฎและอยู่อย่างไม่สุงสิง ไม่รบกวนใคร แต่ได้เป็นฝ่ายต้องย้ายออกให้พวกนั้นได้อยู่ต่อกันและสบายกันมากขึ้นหรอ ความคิดที่มีต่อพวกนั้นแย่มากรู้ตัวเองดีเลย สามารถบอกได้แบบไม่ลังเลเลยว่าเกลียดพวกนั้นมากถึงมากที่สุด อยากให้มานั่งเครียด อึดอัดและไม่โอเคแบบที่เราเจอ แต่พวกนั้นเหมือนไม่สะท้านอะไรเลย เหนื่อยมาก ถึงอยากให้ตัวเองหยุดแต่ก็ยังคิดว่ามันยังไม่สาสมพอ คิดว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในภาวะเครียดหนักมากกระทบไปหมด โคตรแย่เลย บางครั้งเราถึงขั้นอยากให้พวกเขาตายหรือหายๆไปจากที่ที่เราอยู่เลยจริงๆ
ตอนนี้ผมก็ตกอยู่ในสถานการณ์แบบคล้ายๆกันเลยครับ ขอแชร์เรื่องราวนะครับ คือผมเองสร้างบ้านอยู่บนที่ของยายมาเป็น10ปีล่ะครับ มีอยู่3บ้านไกล้ๆกัน มีบ้านยาย บ้านแม่ บ้านผม(ยังไม่มีบ้านเลขที่) จากที่อยู่กันปกติจนมา2ปีที่แล้วยายได้แบ่งที่ให้ลูกๆแต่บ้านที่ผมสร้างดันไปตกอยู่ในที่ของน้ากับยาย(ครึ่งบ้านอยู่ที่ยายครึ่งหนึ่งอยู่ทีีน้าครับ อยู่มาได้ปีกว่าสถานการณ์เริ่มแย่ลงเมื่อผมได้ออกรถยนต์น้าจากปกติที่เคนสนิทกันมากเริ่มมีท่าทีเปลี่ยนไปเริ่มทำอะไรแบบดังๆตัดหญ้าก็จะเบิลเครื่องแบบเหมือนทำใส่เราอ่ะครับตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรนะครับจนผมสังเกตุว่ามันหลายหนมากมั่นใจเลยครับว่าเขาทำใส่เราเพราะพอเขาเบิลเครื่องแล้วเวลาเจอหน้ากันจากคนที่เคยเจอหน้าทักทายยิ้มให้กันก็ทำเฉยๆไม่มองหน้าเรายิ้มให้ไม่ยิ้มด้วย จนผมเองต้องเก็บเอามาคิดว่าเป็นเพราะอะไรเป็นเพราะเราไปทำอะไรให้เขาก่อนหรือปล่าว เวลาเขาคุยกันก็จะเสียงดังมากจนเราอยู่อีกบ้านได้ยินแบบดังมาก เวลาล้างจานหรือเข้าห้องน้ำก็ปิดประตูดังปังจนได้ยินถึงบ้านผม ผมก็เอาไปคิดอีกมันเป็นเพราะผมคิดไปเองเขาอยากโชว์พาวเวอร์หรือเรียกร้องความสนใจจนทุกวันนี้ผมมีแต่ความคิดด้านลบกับครอบครัวของเขายอมรับเลยครับตรงนี้ยังไม่หมดนะครับมาถึงลูกชายเขาพอโตมาตอนนี้น่าจะอายุ25-26ได้ล่ะ กำลังห้าวเลยตัวผมเอง35ครับ คือแบบว่าตอนแรกยังปกติดีนะครับ ไปบวชออกมา2พรรษากลับมาก็ยังคุยกันปกติดีนะครับแต่ผมว่าผมเริ่มจับอาการออกนะครับคือมองผมแบบหมั้นใส้มากจนเก็บอาการไม่มิดอ่ะ ผมก็มาเริ่มถามตัวเองอีกเพราะอะไร แต่ยังไม่ถึงจุดแตกหักนะครับ มาเริ่มตอนเดือนมกราคมที่ผ่านมาผมไปออกรถมอเตอร์ไซค์มาคันหนึ่งซึ่งคันเก่ามันก็ขี่จะไม่ไหวอยู่แล้วพอเห็นผมไปออกเขาก็ไปออกมั่งซึ่งตอนเขาออกก็ยังมาปรึกษาผมอยู่เลยว่่าทำอย่างไรบ้างแต่ของเขาทำเรื่องไม่ผ่านที่นี้ท่าทีของเขาเริ่มเปลี่ยนไปครับเวลาขับรถผ่านกันเขาจะเบิลเครื่องใส่ครับทุกครั้ง ผ่านหน้าบ้านก็ทำเหมือนไม่อยากจะมองเมินไปเลยตอนแรกผมก็คิดว่าช่างแมร่งเรื่องของมันอยากเบิลก็เบิลไปแต่อารมณ์ผมมันไม่ได้นิ่งตลอดบางที่เจอเรื่องหงุดหงิดทีี่อื่นมาก็พอแรงอยู่แล้วต้องมาเจอญาติพี่น้องแบบนี้อีกก็ระเบิดวันนั้นมันเบิลจากหน้าปากซอยถึงในบ้าน ผมก็เดินลงจากบ้านลงไปถามเลยว่ามึงทำใส่กูเหรอ รู้ไหมครับมันตอบว่าอะไร มันบอกคิดมากน่ะพี่ไม่มีอะ พี่เป็นอะไรเนี่ย พี่นอนอยู่เหรอถ้าพี่นอนอยู่ผมขอโทษ (คือผมโกรธจนตัวสั่นไปหมดอารมณ์นั้นผมว่าผมฆ่าคนได้แต่ผมได้สติเพราะผมหันไปทางบ้านผมแล้วเห็นลูกผมกำลังนั่งเล่นและมองมาที่ผม)จากวันนั้นมาก็ไม่เบิลเครืาองเหมือนเดิมแล้วครับ แต่พาผู้หญิงมาอยู่ที่บ้าน พอพามาที่นี้เหมือนโชว์พาวเวอร์ให้สาวกริ๊ดอีก พูดเสียงดัง ผู้หญิงก็เสียงดัง เสียงอย่างตอแหล เวลาคุยกับคนอื่นก็คุยกันปกติได้นะครับ พอเห็นผมอยู่บ้านหรือกลับจากทำงานเห็นผมต้องเสียงดังตลอด ยกตัวอย่างวันนั้นผมออกกะไปกำลังอารมณ์ดีๆ เขากำลังรื้อเปลี่ยนสังกะสีบ้านกันผมยังไม่ทันจอดรถโยนกันโครมๆจากตอนแรกผมขับเข้าไปก็เห็นอยู่ว่าช่วยกันจับลงดีๆพอเห็นผมโยนโครมๆ ผมทนไม่ไหวผมก็แตะประตูบ้านปังๆเอาชามข้าวหมาฟาดปั้งๆไป เงียบไปสักพัก ได้ยินเสียงหันไปลงกับเด็ก(ลูกติดเมียมา2คน)จะหักเหรออย่างดังผมยืนอยู่หน้าบันไดแต่ไม่มองมาทางผมนะครับแต่หันไปตะโกนใส่เด็กประมาณว่ากูคุยกับเด็กไม่ใช่มึงผมก็เดินไปหยิบมีดง้อมตัดใบตองมาแล้วก็มายืนตรงบันไดหันไปมองทางบ้านยายแต่มันก็ไม่มองมาหาผมได้แต่ไปโวยวายกับเด็ก วันนั้นออกกะมาผมนอนไม่หลับเลยคิดในหัวตลอดกูไปทำอะไรให้บ้านมึงว่ะ จนเที่ยงกว่าๆมันแึดมันอึดอัดใจมากผมทักไปบอกเมียให้ขอยืมเงินพี่ที่เจ้าของร้านที่ทำงานเมีย ว่าผมจะรื้อบ้านออกไปปลูกในที่ตัวเองล่ะขืนอยู่ตรงนั้นต่อไปผมได้ติดคุกเพราะฆ่าคนตายแน่ๆ จากนั้นพอบ่าย2ผมก็โพสต์ทั้งติ๊กต๊อกล่ะก็ไลน์ขอตัดขาดตายก็ไม่เผาผีกับคนๆนี้ แล้วผมก็ลบเพื่อนไปเลย แล้วผมก็เริ่มเตรียมตัวรื้อบ้าน ไปถากทางที่ดินแม่ จากปกติผมออกกะวันหยุดผมจะได้นอนนี่เป็นเดิอนล่ะครับที่ผมต้องทำงานงานด้วยเตรียมที่ทำบ้านด้วย เงินผมก็มีไม่ค่อยเยอะ ต้องตัดหญ้า เตรียมตีผังบ้าน ขุดหลุมบ้าน ทำเพิงเก็บของและเอาไวันอนระหว่างที่ทำบ้านด้วย ช่วงนี้ก็ยังมีปั่นประสาทผมเป็นระยะๆ พอเห็นผมทำอะไรอยู่ก็จะเบิลอีกแล้วแต่ก็ไม่ดังแบบเดิมแบบพอขี่ผ่านก็บื้นๆสั้นแล้วก็ไป เมื่อวานทำเพิงนอนกับที่เห็บของมันหยุดก็เอาเครื่องตัดหญ้ามาตัดแบบเร่งเครื่องแบบจมคันเร่งคนปกติเขาไม่ตัดกันอย่างนั้นผมเองก็คิดไปช่างแมร่งเดี๋ยวน้ำมันมึงก็หมดเร่งไปเถอะสักพักก็เงียบๆน่าจะน้ำมันหมด555 วันนี้ก็วันที่01/04/2024ผมเตรียมตัวลงเสาเอกวันที่4แล้วครับขออีกเดือนกว่าๆถึงจะขึ้นอยู่บ้านใหม่ได้ผมก็จะไม่ต้องให้ลูกไปเห็นไปเจอกับสภาพแวดล้อมอย่างนั้นอีกผมจะไม่กลับไปเหยีบบที่ตรงนั้นอีก ผมจะต่างคนต่างอยู่ครับต่อไปนี้อยากทำไรก็เรื่องของมึง ไครจะเป็นจะตายอย่ามาเรียกผมนะผมไม่ช่วยเด็ดขาด ยอมรับเลยว่าทุกๆคืนมันต้องออกไปดูดีกัญชาบ้านเพื่อนมัน ผมภาวนาให้แมร่งเมากัญชาขับรถมาให้รถชนแมร่งให้ตายโหงตายห่าไป คิดลบกับบ้านนี้แบบสุดๆ คนพวกนี้ต้องไม่ไปให้ค่าให้ความสนใจมันครับยิ่งมันปั่นประสาทเราได้มันยิ่งชอบใจอยากให้คนอื่นอมทุกข์ไปกับมันด้วย เราต้องแบบไม่สนใจใยดีเลยอยากทำไรเชิญชีวิตของมึง อีกไม่นานมึงจะรู้ซึ้งพออายุเยอะขึ้นแล้วมึงทำอะไรไม่ค่อยไหวไปขอความช่วยเหลือไครก็ไม่มีไครช่วยพราะทำกับเขาไว้เยอะ ผมคิดว่าถึงวันนั้นผมคงจะมีความสุขแบบสุดๆถ้ามีโอกาสได้เห็นแบบนั้นคงสะใจดี แล้วอีกอย่างเราไม่ต้องไปนับวันรอนะครับเราจะทุกข์ใจเอง ระหว่างนั้นให้เราทำหน้าที่ของเราไปไม่ต้องไปสนใจไม่ต้องไปให้คุณค่าไม่ต้องไปแคร์ว่าเขาจะคิดกับเราอย่างไร เขาจะทำกับเราอย่างไร แค่เราต้องไม่ไปตอบโต้พวกเขา ยิิ่งเราไปตอบโต้พวกนี้จะยิ่งสนุก อยากทำอะไรให้มันทำไปแต่อย่ามาล้ำเส้น พอมันปั่นประสาทเราไม่ได้เดี๋ยวมันก็อกแตกตายไปเอง คิดมากเหนื่อยใจนะครับถอนหายใจวันล่ะไม่รู้กี่รอบ นอนหลับก็ไม่สนิท ยิ่งได้ยินเสียงคนที่ไม่ชอบยิ่งเกลียด พอเหนื่อยใจกายก็จะไม่ไหว หน้าก็จะเครียดทุกวัน ผมก็เป็น ทุกวันนี้เริ่มปลงแล้ว อะไรทีไม่มีประโยชน์ในชีวิตตัดทิ้งไปเลย ยิ่งคนพวกนี้มันเห็นเรามีความสุขมันก็จะทนไม่ได้เอง เรามองมันให้เป็นอากาศไป ื
